Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί είμαι μάγκας!

Είμαι μάγκας γιατί με αποκάλεσαν πρόεδρος. Είμαι αυτός που στα παιδικά μου χρόνια, δεν έπαιζα ποτέ "κρυφτό" γιατί απλούστατα δε γούσταρα ποτέ να κρύβομαι. Προτίμουσα, παρολαυτά, το κυνηγητό, αλλά πάντοτε με ενεργητικό ρόλο. Ποτέ δηλαδή δε με κυνηγούσαν οι άλλοι. Εγώ τους κυνηγούσα. Κυνηγούσα τα κορίτσια για να σηκώσω τις φούστες τους, κυνηγούσα και τους παλιόφλωρους για να τους σπάσω στο ξύλο. Όπως καταλάβατε δεν έπαιζα με κανόνες. Ήμουν και είμαι λοιπόν ένα αντικοινωνικό απόβρασμα. Όταν έβλεπα φασαρίες σύνηθως ήμουν μέσα. Και ξέρετε ποιο το αποτέλσμα; Πάντα τους γαμούσα. Μετά με κυνηγύσαν οι μανάδες των παιδιών. Αλλά δεν πειράζει στ' αρχίδια μου. Ήξερα ότι ζηλεύαν την μάνα μου, για αυτό το γαμάτο που είχε! Γι' αυτό έγραφα τα πάντα στα αρχίδια μου. Θυμάμαι επίσης μια φορά που μαζί με την ρεμαλοπαρέα μου χωρίστηκε σε ομάδες : όπου η μία θα ληστευε ένα μανάβικο και η άλλη ένα περίπτερο. Εγώ επέλεξα φυσικά την ομάδα με το περίπτερο γιατί είχα από μικρός την περιέργεια να δοκιμάσω αυτό το κόκκινο κουτάκι που ανέγραφε AMSTEL. Νικητής αυτου του μίνι αυτοσχεδίαστου διαγωνισμού θα έβγαινε όποιος είχε κλέψει τα περισσότερα. Δυστυχώς όμως ρε πούστη μου χάσαμε τότε, γιατί εγώ είχα ξεχαστεί και εν ώρα εργασίας έπινα μπύρες. Τι καύλα θεέ μου!!! Τι ηδονή! 8 ετών και κρύα παγωμένη μπύρα από τενεκεδάκι. Μου ρθε συνειρμικά η εικόνα διάφορων άρρωστων οπαδών που πάνε στα γήπεδα για να φωνάξουν για την αγαπημένη τους ομάδα τρώγοντας βρώμικα και πίνοντας τενεκεδένια μπύρα. Τωρα βεβαια έχουν φλωρεψει τα πράγματα και οι οπαδοί έγιναν φιλαθλοι οπου αναζητούν κλαμπ σαντουιτς και μαλακιες στα γήπεδα. Άντε γαμηθείτε ρε μουνόπανα. Φλώροι, μπάσταρδοι! Φάτε κάνα βρώμικο να νιώσετε. Ποιο επίσης το νόημα αν δε πετάξεις τουλάχιστον ένα κάθισμα, μια κροτίδα, ένα μπουκαλάκι νερό μες γηπεδο; Πως θα σε νιώσει ο αντιπαλός σου; Θυμάμαι από μικρός γούσταρα παιχνίδια όπως μανταρινοπόλεμος, πετροπόλεμο, ξυλοπόλεμος και ότι άλλο καταλήγει σε -πόλεμος . Μετά βέβαια ήρθαν κάποια μαλακισμένα, βουτυρόπεδα που έπαιζαν με αεροβόλα.Άσε που δεν ήξεραν να τα οπλίσουν. Δε χρειάζεται να σας πω τι  παθαίναν αυτά! Θυμάμαι τότε που ο Λαϊκός Βιαστής του blog τους έκλεβε τις σοκολάτες και αυτά πήγαιναν αργότερα να κλαψομουνίσουν κάτω από τα βυζιά των μανάδων τους! Παρόλαυτα κάποια απ΄ αυτά είχαν ωραίες μανάδες! Κριμα για αυτές που γένησαν τόσο φλώρικα παιδιά. Και για να κλείσω, όσοι πιστεύετε ότι είμαι ένα κωλόπαιδο και όχι μάγκας σας γράφω στο δεξί μου και το αριστερό αρχίδι . Ουπς, μόλις παρατήρησα ότι το τελευταίο το έχω μεγαλύτερο!

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί λέμε ΝΑΙ στο μαθητικό χουλιγκανισμό;

Όσα θα διαβάσετε παρακάτω, δεν τα έχετε διαβάσει πουθενά αλλού. Αυτό σας το εγγυώμαι εγώ! Όλοι όσοι μιλάνε για τον μαθητικό χουλιγκανισμοί είναι απλώς γνωσιολόγοι και όχι επιστήμονες. Εγώ βασικά δεν είμαι ούτε το τελευταίο. Είμαι ένας πανεπιστήμονας που έχω εντρυφήσει σε θέματα όπως συμπαντολογία, μουσικολογία, κοινωνιολογία, θετικολογία, πνευματισμό, μαθηματικά, ιστορία κ.ο.κ. Γι'αυτό και η αποψή μου μετράει πάντα! Γι'αυτό και παρόλου που το blog έχω σταματήσει να το ανανεώνω μαζί με τους άλλους συναγωνιστές, συνεχίζει να έχει δυναμικές προβολές από όλο το κόσμο. Είμαι schooligan, όχι επειδή ήμουν δημοσιογράφος στο ομώνυμο περιοδικό. Αλλά είμαι schooligan γιατί είδα το σχολείο ως μια απεικόνιση της κοινωνίας και εναντιώθηκα σε αυτό. Οι καθηγητές είναι τα ΜΑΤ,  οι συμμαθητές ήταν το εκλογικό σώμα ανεξαιρέτως πολιτικών πεποιθήσεων, τα φυτά ήταν τα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο διευθυντής ήταν ο Πρωθυπουργός, η καθαρίστρια ήταν η μεσαία εργατική τάξη και εγώ μαζί με τα άλλα 7-8 αλάνια, είμασταν οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές. Είμασταν αυτοί που κάναμε κουμάντο σε ότιδηποτε. Είμασταν αυτοί που δεν ψαρώναμε σε τίποτα. Τα ΜΑΤ  προσπαθούσαν να μας βάλουν σε μια ρουτίνα στο να ακούμε τις απάνθρωπες αποφάσεις του Πρωθυπουργου και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γι'αυτό και όταν τα ΜΑΤ, μπαίναμε μέσα στην αίθουσα των γαμαδίτων ( η δικιά μας αίθουσα, εκ του Γ2) , υποφέρανε. Πινέζες στη καρέκλα, χαρτιά υγείας παντού, προφυλακτικά κρεμόταν στις λάμπες, στρινγκ ξεχασμένα στο θρανίο, αμπούλες βρώμας κτλ. Στο ερώτημα, γιατί δεν δείξαμε καθόλου έλεος, η απάντηση είναι απλή: "Γιατί δεν είμασταν καθόλου καλά παιδιά" Είμασταν οι δακτυλοδεικτούμενοι μαλλιάδες αξύριστοι. Και παίρναμε αμπάριζα και όλους τους συμμαθητές μας που θέλανε να απεγκλωβιστούν απο τον διαχρονικό φόβο της ανωτέρας εντολής για κάτι κακό.. Άλλοι αντέχαν τον μακρύ και δύσκολο δρόμο, άλλοι καταντούσαν πειθήνια όργανα του αστικού συστήματος. Οι πρώτοι επίσης μαστιγώθηκαν στα λαϊκά δικαστήρια για τις ακτιβιστικές τους ενέργειες με ημερίσιες αποβολές ή ωριακές και οι τελευταίοι συνέχισαν να ζουν στην ζοφερή πραγματικότητα. Λυπάμαι πολύ για τους τελευταίους που δε στάθηκαν ικανοί στο να ακολουθήσουν το ρομαντικό μας ταξίδι. Μα και ποιο είναι αυτό; Ο μαθητικός χουλιγκανισμός. Αυτός είναι που μας έβγαλε στην πραγματική κοινωνία  άτομα ψαγμένα και περπατημένα. Άτομα που σε περίπτωση πολέμου θα πολεμήσουν και δεν θα στήσουν κώλο.  Άτομα που δεν έχουν το φόβο στο σαλόνι. Άτομα με όλη την σημασία της λέξεως, γιατί δεν τεμνόμαστε. Είμαστε μια αδιάσπαστη ανεξάρτητη ομάδα που γαμάμε και δέρνουμε όπου χρειαστεί!