Γιατί λέμε ΝΑΙ στο μαθητικό χουλιγκανισμό;

Όσα θα διαβάσετε παρακάτω, δεν τα έχετε διαβάσει πουθενά αλλού. Αυτό σας το εγγυώμαι εγώ! Όλοι όσοι μιλάνε για τον μαθητικό χουλιγκανισμοί είναι απλώς γνωσιολόγοι και όχι επιστήμονες. Εγώ βασικά δεν είμαι ούτε το τελευταίο. Είμαι ένας πανεπιστήμονας που έχω εντρυφήσει σε θέματα όπως συμπαντολογία, μουσικολογία, κοινωνιολογία, θετικολογία, πνευματισμό, μαθηματικά, ιστορία κ.ο.κ. Γι'αυτό και η αποψή μου μετράει πάντα! Γι'αυτό και παρόλου που το blog έχω σταματήσει να το ανανεώνω μαζί με τους άλλους συναγωνιστές, συνεχίζει να έχει δυναμικές προβολές από όλο το κόσμο. Είμαι schooligan, όχι επειδή ήμουν δημοσιογράφος στο ομώνυμο περιοδικό. Αλλά είμαι schooligan γιατί είδα το σχολείο ως μια απεικόνιση της κοινωνίας και εναντιώθηκα σε αυτό. Οι καθηγητές είναι τα ΜΑΤ,  οι συμμαθητές ήταν το εκλογικό σώμα ανεξαιρέτως πολιτικών πεποιθήσεων, τα φυτά ήταν τα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο διευθυντής ήταν ο Πρωθυπουργός, η καθαρίστρια ήταν η μεσαία εργατική τάξη και εγώ μαζί με τα άλλα 7-8 αλάνια, είμασταν οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές. Είμασταν αυτοί που κάναμε κουμάντο σε ότιδηποτε. Είμασταν αυτοί που δεν ψαρώναμε σε τίποτα. Τα ΜΑΤ  προσπαθούσαν να μας βάλουν σε μια ρουτίνα στο να ακούμε τις απάνθρωπες αποφάσεις του Πρωθυπουργου και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γι'αυτό και όταν τα ΜΑΤ, μπαίναμε μέσα στην αίθουσα των γαμαδίτων ( η δικιά μας αίθουσα, εκ του Γ2) , υποφέρανε. Πινέζες στη καρέκλα, χαρτιά υγείας παντού, προφυλακτικά κρεμόταν στις λάμπες, στρινγκ ξεχασμένα στο θρανίο, αμπούλες βρώμας κτλ. Στο ερώτημα, γιατί δεν δείξαμε καθόλου έλεος, η απάντηση είναι απλή: "Γιατί δεν είμασταν καθόλου καλά παιδιά" Είμασταν οι δακτυλοδεικτούμενοι μαλλιάδες αξύριστοι. Και παίρναμε αμπάριζα και όλους τους συμμαθητές μας που θέλανε να απεγκλωβιστούν απο τον διαχρονικό φόβο της ανωτέρας εντολής για κάτι κακό.. Άλλοι αντέχαν τον μακρύ και δύσκολο δρόμο, άλλοι καταντούσαν πειθήνια όργανα του αστικού συστήματος. Οι πρώτοι επίσης μαστιγώθηκαν στα λαϊκά δικαστήρια για τις ακτιβιστικές τους ενέργειες με ημερίσιες αποβολές ή ωριακές και οι τελευταίοι συνέχισαν να ζουν στην ζοφερή πραγματικότητα. Λυπάμαι πολύ για τους τελευταίους που δε στάθηκαν ικανοί στο να ακολουθήσουν το ρομαντικό μας ταξίδι. Μα και ποιο είναι αυτό; Ο μαθητικός χουλιγκανισμός. Αυτός είναι που μας έβγαλε στην πραγματική κοινωνία  άτομα ψαγμένα και περπατημένα. Άτομα που σε περίπτωση πολέμου θα πολεμήσουν και δεν θα στήσουν κώλο.  Άτομα που δεν έχουν το φόβο στο σαλόνι. Άτομα με όλη την σημασία της λέξεως, γιατί δεν τεμνόμαστε. Είμαστε μια αδιάσπαστη ανεξάρτητη ομάδα που γαμάμε και δέρνουμε όπου χρειαστεί!